ต้นทุนชีวิตคนเราไม่เท่ากัน หมาก็เช่นกัน...

อาโยมาจากชีวิตที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ โดนใช้เป็นแม่พันธุ์ แต่ไม่ได้รับการดูแล ปล่อยให้น้องร่อนเร่ คุ้ยหาอาหารกินเองตามกองขยะ จนวันนึงไปกินเนื้อที่คนวางยาเบื่อเข้า อาการปางตาย ได้รับการช่วยเหลือจากหน่วยกู้ภัยและเพจช่วยเหลือสุนัขระดมทุน รักษาตัวอยู่หลายเดือนและหาบ้านใหม่ โชคดีเป็นของทั้งนางและเราที่มีโพสต์นางหาบ้านเด้งมาใน newsfeed เรา และเราได้ไปดูตัวนางถึงเชียงรายระหว่างไปเที่ยวกับครอบครัว และได้ตกลงรับนางเข้ากรุงมาระเริงสีสันในเมืองบางกอก อาโยบินจากเชียงรายมา กทม วันที่ 31 ตุลาคม 2563. ทางคลินิกที่ดูแลอาโยที่เชียงรายบอกเราว่าอาโยอายุประมาณ 4 ขวบตอนเรารับมาเลี้ยง เราเลยถือว่าปีนี้อาโยมีอายุครบ 6 ขวบบริบูรณ์

 

นอกจากสภาพร่างกายที่ดีขึ้น ขนยาวเป็นโกลเด้นเต็มตัวและบั้นท้ายที่กว้างขึ้นทุกวันแล้ว สภาพจิตใจของอาโยก็ดีขึ้นตามลำดับ จากหมาขี้กลัว ไม่กล้าวิ่งเล่น ไม่กล้าเดินสายจูง เอาแต่หมอบ ทำตัวหนักเหมือนกลัวโดนลากไปเชือด ไม่กล้าขึ้นรถ ไม่กล้าเข้าลิฟท์ ทำอะไรก็ฉี่แตกไปหมด วันนี้ใครที่ได้พบได้เห็นอาโย ไม่มีใครรู้เลยว่าเค้ามาจากข้างถนน (ยกเว้นเวลาหมอตรวจฟัน เพราะไม่รู้ชีวิตที่แล้วไปกินอะไรมาบ้าง ฟันกุดเสมอเหงือกเลยทีเดียว) แต่อาโยไม่ใช่หมาที่ขี้กลัวอีกต่อไป นางเข้าหาทุกคนไม่ว่าคนนั้นจะต้องการนางหรือไม่ อาโยก็เอาหัววางตักหรือนอนแผ่ให้เกาพุงเสมอ และเหยื่อจะไม่สามารถขยับหนีได้จนกว่าอาโยจะพอใจ เพราะนางจะขยับตามไปทุกหนแห่งเหมือนคนตามตื้อที่พูดไม่ฟัง แต่สุดท้ายเหยื่อก็ต้องใจอ่อน ลูบหัวเกาพุงจนอาโยพอใจ

อาโยเป็นหมาที่ใจเย็นมาก ไม่ว่าตัวอื่นจะยุ่งวุ่นวายยังไง นางก็...เฉย... บางทีเราดึงๆนางออกมาเพราะกลัวนางจะรำคาญและโกรธ อาโยตัวใหญ่ กรามก็แข็งแรงมาก ดูจากการแทะจู๋วัวหูวัวของนาง ถ้าแง่มใครน่าจะไม่เหลือดี ไม่ค่อยเล่นกับหมาอื่นเท่าไหร่ ไม่สนใจสัตว์อื่น ไม่ว่าจะไก่ เป็ด กระต่าย หนู เพราะเหมือนไม่เคยได้มีวัยเด็กที่เล่นซน และเป็นหมาขี้กลัว น่าจะใช้ชีวิตวิ่งหลบหมาเจ้าถิ่นทั้งหลาย ด้วยความที่นอนข้างถนนมา อาโยไม่สะท้านกับเสียงรถ เสียงพลุ เสียงเพลง เสียงฟ้าร้องฟ้าผ่า ทำให้เราสบายใจที่จะพานางไปออกงานด้วย ถ้าไม่ร้อนจนเกินไป

 

ทุกวันนี้ถ้าวันไหนเราไม่เอาอาโยไปทำงานด้วยจะต้องแอบออกจากบ้านตอนนางไม่มอง เพราะถ้านางเห็นเราหยิบกระเป๋าและคอมพิวเตอร์เมื่อไหร่นางจะรีบแจ้นไปรอที่ประตูพร้อมกระโจนขึ้นรถทันที อาโยอยากไปด้วยทุกวันแม้ไม่รู้ว่าเราไปไหน แต่เค้ารู้สึกไว้ใจถ้าแม่พาไป ในขณะที่ถ้าเป็นคนอื่น เวลาเราฝากให้ดูนาง นางจะกลับไปหมอบ ทำตัวหนัก ไม่ยอมเดินตามเหมือนเดิม จนแม่กลับมานางจะกระโดดไปมาเหมือนไม่เจอกันมาหลายปี ทั้งๆที่แม่แค่ไปฉี่ 5 นาที

FC Hoya Barkery ส่วนใหญ่จะถามหา Hoya เพราะเรามักโพสต์เรื่องเกี่ยวกับโฮย่ามากกว่า ที่บ้านก็เช่นกัน อาโยรู้ตัวว่านางเป็นที่สอง โฮย่ามาที่หนึ่ง อยู่อย่างเจียมตัว รอโฮย่าทานข้าว รอโฮย่าขึ้นบันได เราไม่ได้พาอาโยไปเที่ยวไหนไกลเลยเพราะโฮย่าสังขารไม่ไหวแล้ว การจะพาอาโยไปตัวเดียวไม่เคยมีในความคิด 555 จะว่าลำเอียงก็ยอมรับ แต่เราก็มั่นใจว่าอาโยไม่รู้สึกขาดและนางได้รับการดูแลที่ดีที่สุดเท่าที่หมานิสัยดีตัวนึงพึงได้รับ

       

ปีนี้ 6 ขวบ อยู่ด้วยกันมาสองปีแล้ว อาโยน่าจะลืมเรื่องร้ายๆที่ผ่านมาในชีวิตหมดแล้ว เหลือแต่ความรักที่มีให้ทุกคนที่พบเจอ อาโยอาจจะโชคดีที่มาอยู่กับเรา แต่เราก็โชคดีเช่นกันที่มีอาโยเข้ามาทำให้โฮย่ามีเพื่อน ให้ลิงมีเพื่อน ให้เรามีเรื่องราวดีๆให้ส่งต่อ ให้คนได้รู้ว่าหมาดีๆไม่ได้ต้องมาจากการซื้อเสมอไป ว่าเราสามารถเปลี่ยนชีวิตหมาตัวหนึ่งได้และเค้าจะตอบแทนเราด้วยความรักที่เปี่ยมล้น ตลอดไป...